Recensies van Sarah Brightman's concert op 3 december 2000 in Ahoy' te Rotterdam uit Nederlandse kranten:

>  Rotterdams Dagblad van maandag 4 december 2000

>  Algemeen Dagblad van dinsdag 5 december 2000

Sarah Brightman: door alle opsmuk weinig aan de fantasie overlatend. (Foto GPD)   Rotterdam -- Uitgerekend haar grootste succes kwam er minder uit. Sarah Brightman maakte gisteravond in Ahoy' haar reputatie als 's werelds meest veelzijdige schoonzangeres moeiteloos waar, maar kwam nogal weifelend over bij 'Time To Say Goodbye', waarmee ze met Andrea Bocelli drie jaar geleden de roos vol trof. Kwam het omdat ze (wegens diens afwezigheid) het hele nummer in haar eentje moest afwerken? Waarom dan niet even gebruik gemaakt van haar jeugdige gasttenor Josh Groban, die haar slechts een enkele keer (tijdens 'There For Me') partij mocht geven en dat ook zo schitterend deed! In Nederland heeft men amper nog weet van de supersterstatus die Sarah Brightman (40) in haar eigen Engeland en in Amerika geniet. Een halfvolle sportarena, zoals in Rotterdam het geval was, is daar ondenkbaar. Hoe 'mega' de voormalige beschermelinge annex ex-echtgenote van (Lord) Andrew Lloyd Webber wel degelijk is, laat zich op deze Europese najaarstournee direct afzien aan de Las Vegas-achtige allure van haar show. Elke muzikale delicatesse presenteert ze als een compleet mini-sprookje. In om de haverklap een ander droomdecor en met zichzelf uiteraard in de hoofdrol als een zingend prinsesje dan wel engeltje, dat soms ook letterlijk wegzweeft boven haar twintigkoppig orkest, twaalfstemmig koor en vier balletdansers. Die weelderige entourage sluit weliswaar naadloos aan op haar musicalverleden (denk met name aan 'Phantom Of The Opera'), maar maakt nogal eens een geforceerde indruk. Zo wordt 'A Whiter Shade Of Pale' ingeleid met een gigantische gouden regenbui, die eigenlijk haaks staat op Brightman's ingetogen uitvoering van die Procol Harum-klassieker. Wel gepast daarentegen is het aanhoudende 'confetti-bombardement' op de eerste twintig rijen voor het podium, dat haar pittige eerste toegift 'Question Of Honour' inderdaad verder opleukt. Al die extra aandacht voor het visuele (bij haar overigens niet vertaald in videoschermen) geeft 'Sarah in Concert' niet zelden een vrij kitserig karakter. Een wat lager 'kerstboomgehalte' zou dus geen kwaad kunnen. Omdat dan vanzelf meer aan de fantasie wordt overgelaten en die weet Brightman met haar kristalheldere stem voldoende te prikkelen. Want met dat unieke instrument lijkt ze werkelijk alles te kunnen wat ze wil: van een onschuldig jong meisje tot en met een doorgewinterde klassieke sopraan, deze dame is vele zangeressen. Sarah Brightman in Ahoy' in het kader van haar 'La Luna Tour'. Met groot orkest, koor, ballet en als gast Josh Groban. Bijgewoond: gisteravond. © copyright: Rotterdams Dagblad, 2000

,,Ik ben een heel normaal mens, dat toevallig in een wat kunstmatig wereldje terecht is gekomen'', zei ze twee jaar geleden tegen deze krant. De wereld van glamour, theater, schone schijn en romantiek is haar imago geworden en daarmee pakte zij uitbundig uit in het concert, vernoemd naar haar laatste cd La Luna. Zelden is er in Ahoy' een popconcert geweest waar het publiek zich zo bedeesd en beschaafd gedroeg. Brightmans uitgekiende show vergde uiterste discipline: Wie te laat was moest vijf nummers wachten om de zaal in te mogen.

Brightman verscheen in sierlijke jurkjes, de haardos in glitterkrans, vergezeld door achtergrondzangers in monnikspijen en tegen een efficiënt decor dat van mystieke wolkenlandschappen veranderde in planetaria, maar waarboven altijd de maan scheen. En die maan was vol tot aan het laatste nummer, het op begrafenissen en crematies zo goed scorende Time to say goodbye. Voor wie haar nu nog niet kent: Brightman maakte dit lied onsterfelijk in een duet met Andrea Bocelli. Het soort beelden dat de 40-jarige Engelse diva op het podium neerzette, deed de gedachten uitgaan naar een foto-album van Pierre et Gilles, dan wel Erwin Olaf. Kitscherig, maar zo is de muziek van Sarah Brightman ook wel een beetje. Haar interpretaties van wereldnummers als Hijo de la luna, Scarborough Fair en Who wants to live forever zijn door levenspartner Frank Peterson voorzien van de bombast die ook zo kenmerkend is voor zijn eigen project Enigma.

Na een wat statig begin kwam de miljoenenster na de pauze goed op dreef. Zwevend als een luchtacrobaat zong Sarah Brightman haar liedje Deliver me, koud vuur spatte over het podium bij A Whiter Shade of Pale en in de finale kreeg het publiek een fraai uitgelichte sneeuwbui van vederlichte papiersnippers over zich uitgestrooid. Eenmaal buiten ging het muzikale sprookje nog even verder, want zelfs boven metrostation Zuidplein scheen de maan.

Niet zo vol als bij Sarah Brightman , maar dat hoeft ook niet. ,,Ik moet een bepaalde schijn ophouden'', zei Brightman over haar rol van glamour-zangeres. Daarin slaagde zij cum laude.

© copyright: Algemeen Dagblad, 2000

Met dank aan Frans v/d Heiden en Werner Steinmann voor het verwijzen naar deze recensies.

<=== Concert in Rotterdam pagina, met mijn "recensie"

 
<=== The Sarah Brightman main page  /  concerts page  /  CD index  /  lyrics index

 
Jos van Geffen -- Home  |  Site Map  |  Contact Me

created: 5 December 2000
last modified: 20 November 2003